Već gotovo trideset godina rad Ere Milivojevića stavlja interpretatore u nezavidan položaj, prisiljavajući ih da, ispitujući njegov rad, istodobno preispituju i granice vlastitog interpretativnog modela. Milivojević pripada grupi umetnika i kritičara koji su, početkom sedamdesetih okupljeni oko galerije Studentskog kulturnog centra, započeli radikalni preokret na tadašnjoj likovnoj sceni. Milivojevićev rad svoja polazišta nalazi u konceptualnoj umetnosti, upravo u onom pristupu koji je Lucy Lippard nastojala da obuhvati iskazom kao što je "dematerijalizacija umetničkog dela".Milivojevićev rad, kao specifično kruženje, tek je jedno od mogućih kretanja, koje, slično kretanju vodiča kroz "Zonu" u Stalkeru Tarkovskog, ima svoju logiku, gotovo u potpunosti neprozirnu, i uvek različitu od slučaja do slučaja. Ovde se doista radi o jednom iscrtavanju, koje pokušava da uračunava moguće nepravilnosti, buduća uplitanja nekih fragmenata, koji su sami po sebi još nedovoljno jasni, koji plutaju i čiji će se smisao kompletirati tek uvezivanjem sa nekim prošlim ili budućim fragmentima. To su motivi one logike moderne koja ne pristaje na dato, na okoštale i nepromenljive slike mišljenja, jer ovde se i ne radi o nečem drugom do o slikama mišljenja, "idejama", koje nastaju kao produkti tog stalkerovskog kretanja kroz "Zonu" umetnosti. U pitanju su beleške nomada čije se krajnje odredište retroaktivno ocrtava tek u pređenom putu, u kretanju, a nije zadato na samom polazištu, kao što se to pretpostavlja u svakoj linearnoj vremenskoj strukturi.