Jedne ledene januarske noći 1665. tri putnika ušla su u gradić Valonj pošto su savladali sve prepreke i provukli se kroz sve carine, ne znajući ništa o tovaru koji su nosili osim da je lomljiv, i veoma dragocen. Ta noć zauvek će izmeniti život Nikole d’Asana, plemića čiji je dolazak na svet obavijen tajnom i koji će dugo tragati za svojim dvojnikom ili dvojnicom, skrivenim negde iza ogledala.
Fasciniran istorijom, čovek uzbudljive lične istorije, Žerar de Kortans u ovom romanu dočarava francuski sedamnaesti vek, vreme Luja XIV, gradnju Versaja i čuvene Dvorane ogledala u njemu. U Francuskoj još ne umeju da prave ogledala kakva su potrebna, to umeju samo radnici-staklari u Veneciji, a Serenisima čuva svoj monopol ne birajući sredstva. Ali, ni veliki francuski kralj ne bira sredstva da ostvari svoj blistavi naum...
Borba za tehnološku prevlast, surova vlast koja ugnjetava i ucenjuje svoje podanike i diplomatska dvoličnost, pozadina su na kojoj se odigrava jedna porodična priča koja će se stotinak godina kasnije završiti pod sečivom giljotine.
Žerar de Kortans (Pariz, 1948) vodi, po majčinoj liniji, poreklo od čuvenog napuljskog odmetnika Fra Dijavola koji se borio protiv Napoleonovih trupa i završio na vešalima, a po očevoj od markiza Roero di Kortance, čuvene i uticajne pijemonteške aristokratske porodice, koja je, pošto se borila na strani Garibaldija, morala da napusti italiju 1893. godine i ode u izgnanstvo.
Odrastao u proleterskoj sredini na obodu Pariza, kasno je saznao za svoje plemićko poreklo - poslednji stanar porodičnog zamka, deda, taksista, nerado je govorio italijanski i o Italiji. Prve okršaje imao je Žerar de Kortans kao vrhunski sportista, trkač na 400 i 800 metara. Pesme je počeo da piše u osamnaestoj godini, posle susreta sa Bernarom Noelom i starim srpskim nadrealistom Dušanom Matićem. Bio je i glumac, igrao je Brehta u dvorištu fabrike u kojoj je radio (i često izazivao eksplozije) njegov otac, hemičar.
Počeo je da studira modernu književnost, ali je naglo odlučio da sam stvara književnost. Sedamdesetih godina prošlog veka na to su presudno uticali susreti sa velikim piscima španskog govornog područja, s kojima je prijateljevao i čije je knjige prevodio i objavljivao u ediciji Baroko koju je uređivao u izdavačkoj kući Flamarion.
Do devedesetih godina on je, dakle, pisac (pesama, radio drama, eseja), prevodilac, urednik više biblioteka, aktivista (protiv diktatura u Južnoj Americi), scenarista, saradnik radija France-culture, književni kritičar u najuglednijim francuskim listovima; išao je u Irak za vreme iračko-iranskog rata, bavio se psihoanalizom...
Devedesetih počinje sa ličnim istraživanjima skopčanim sa pisanjem i, da bi odgovorio na pitanja koja ga zaokupljaju, razgovara sa prijateljima piscima i piše njihove književne biografije: tu su Pol Oster, Horhe Semprun, Filip Soler, Ž. M. G. de Klezio. Godine 1998. Konačno počinje da raspreda porodičnu istoriju kroz niz romana (Vicekraljevi, Ciklon, Jedna soba u Torinu, Asam, Banditi): ne iz nostalgije, da bi saznao odakle potiče, nego da bi razumeo. „Moje je delo pomalo neujednačeno, raznorodno, ali povezano“, veli. U to delo ulazi više od šezdeset knjiga - dvadesetak romana, mnoštvo esejističkih dela, antologija, osam pesničkih zbirki, veliki broj knjiga prevedenih sa španskog... Njegovi romani su prevedeni na dvadesetak jezika, a on je dobitnik brojnih nagrada među kojima su Nagrada Renodo, 2002 i Nagrada za istorijski roman, 1998. Uređivao je ediciju Folio/Biografije u izdavačkoj kući Galimar, a 2009. godine odlikovan je ordenom Viteza Legije časti.
