Ova knjiga je sveobuhvatni i produbljeni kritički prikaz francuskog filozofa Pola Rikera na području hermeneutike, naratologije i književne teorije uopšte, a njena tema je Rikerovo razumevanje fenomena narativnosti (teorije pripovedanja) u kojem je glavni odnos izmedju temporalnosti i narativnosti.
Značaj Pola Rikera na evropskoj filozofskoj sceni našeg veka je neosporan. Pored Gadamera, u filozofskoj hermeneutici, i Betija, kad je reč o jurističkoj problematici, Riker svakako predstavlja trećeg najznačajnijeg mislioca ove orijentacije, i to na području omeđenom problemima tumačenja dela književne umetnosti. Više njegovih knjiga, pre svega Živa metafora, Sukob interpretacija, Frojd i filozofija i Vreme i priča, s gotovo neverovatnom akribijom bave se postojećim znanjem u lingvistici, teoriji teksta, psihoanalizi, teologiji, istoriografiji... Riker je svoju hermeneutiku izveo oslanjajući se na mislioce od Aristotela do Romana Ingardena, kad je reč o književnosti, i od Avgustina do Huserla i Hajdegera, kad je reč o shvatanju vremena, te se s dosta razloga može tvrditi da će ona ostati trajno aktuelna.
Isto se može reći i za suočavanje Zorice Bečanovic-Nikolić s tom hermeneutikom, imajući u vidu da potreba čoveka da se snađe u vremenu, da uopšte formira nekako svoj pojam o njemu i da se kritički odnosi prema fenomenima kulture, a naročito književne umetnosti, može menjati svoje načine ispoljavanja, ali da ona sama ostaje trajna.