Knjiga S. Mijuškovića bavi se umetnošću ruske avangarde, jednim od najvažnijih poglavlja umetničkog iskustva dvadesetog veka.
Prvi put se, međutim, o ruskoj avangardi piše iz ugla samih umetnika (Kandinski, Maljević, Tatljin, Rodčenko...) tj. preko tekstualnih iskaza raznorodnih zapisa ili izjava u kojima sami umetnici reflektuju iskustva sopstvene umetničke prakse ili prakse umetnosti uopšte.
Središnji termin Mijuškovićeve interpretacije je koncept samodovoljnosti samosvrhovitosti slikarstva (i umetnosti uopšte), koji na početku i u čitavom predoktobarskom razdoblju (do 1917.) označava primarni značaj avangarde, da bi ubrzo, početkom dvadesetih godina, u izmenjenom sociopolitičkom ambijentu taj koncept postao predmet radikalne i militantne negacije. Tako je u jednom istom umetničkom pokretu jedna modernistička paradigma dovedena do svoje najčistije praktične i teorijske formulacije, da bi potom bila i stvaralački i teorijski odbačena.
To je jedan od osnovnih zaključaka do kojeg autor ove knjige dolazi prolazeći kroz mrežu gusto isprepletanih pojava, pokreta i ideja na umetničkoj sceni ruske avangarde.
Završio studije istorije umetnosti, magistrirao i doktorirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu, gde radi kao docent na predmetima istorija moderne umetnosti. Od sredine sedamdesetih godina piše o različitim temama vezanim za problemsko polje moderne umetnosti, posebno tzv. istorijskih avangardi, usredsređujući svoj interes na pojave ruske avangarde. Sarađivao je u mnogim porodičnim publikacijama, priredio i objavio više tematskih blokova i prevoda stručnih tekstova, bio je član redakcije časopisa "3 + 4" (tri plus cetiri), Moment i New Moment. Od knjiga je objavio: Maljević, Suprematizam/ Bespremetnost i Od samodovoljnosti do smrti slikarstva.
