Kako je to u jednoj autobiografskoj belešci sam Raša Todosijević formulisao, u "prostoru bez gravitacije, arbitraže razuma, analogija i smelosti upoređivanja", tekovine istorijskih avangardi ostale su bez odjeka, pa je tako preovladalo "srednje, patriotsko" rešenje: "ne Duchamp, već Bonnard; ne Maljevič već Šagal; ne pop, već nova figuracija...".U takvom sociokulturnom ambijentu, Raša Todosijević se sa grupom prijatelja sličnog senzibiliteta (Marina Abramović, Era Milivojević, Neša Paripović, Zoran Popović, Gergelj Urkom) krajem šezdesetih udružuje u neformalnu umetničku grupu koja - sinhrono sa kolegama iz Subotice i Novog Sada (Bosch+Bosch, Kôd) - postavlja temelje nove umetničke prakse u Srbiji. Ovi će umetnici, okupljeni oko galerije Studentskog kulturnog centra u Beogradu (otvorenom 1971) zajednički delovati sve do 1973, kada svako od njih nastavlja sopstvenim putem. Pojava neformalne beogradske grupe imaće vrednost emancipatorskog, kopernikanskog obrta na srpskoj umetničkoj sceni koji nije vidljiv samo u radikalnoj promeni oblika umetničkog mišljenja i ponašanja, uvođenju novih medija (fotografija, film, video, performans, tekst, instalacija itd.), već i temeljnom prevrednovanju samog pojma umetničkog dela koje se, kako zapaža Alexander Albero povodom konceptualne umetnosti, ogleda u "proširenoj kritici kohezivnosti i materijalnosti umetničkog dela" i problematizaciji definicije umetničke prakse kao isključivo vizuelne i reprezentacijske.