Dvadeset godina posle smrti Milan Milišić nam se obraća izvanrednim, do sada nepoznatim književnim delom – romanom Oficirova kći. Tako žanrovski zaokružuje svoj višestruki talenat: posle temeljnog, priznatog pesnika i sjajnog esejiste, u Milišiću smo dobili i elegičnog romanopisca. Oficirova kći je počast jeziku, pripovest o odrastanju i nerazumevanju u nekada postojećoj domovini. Sisak, Šabac, Dubrovnik... Jugoslavija pre više od pola veka ogrnuta svečanim i setnim. Roman – elegija.
Pred nama je uzvišena tuga Milana Milišića.
Vladislav Bajac
Na ovoj pozornici kreću se, spojeni isprepletanim porodičnim i društvenim vezama, gubitnici preko kojih je prešla svom nemilosrdnom težinom istorija, oficiri raznih vojski, seljaci, ribari, propali dubrovački gospari, policajci, dečaci i devojčice, sluškinje, gazdarice, popovi i komesari. Porodica Milišićeve junakinje, devojčice Katice, takva je kakvu je mogao da sklopi samo ovaj prostor i njegove nestalnosti: „Majka se posredstvom tete Nicolette dogovara sa ilegalcem u Zagrebu, otac za to vrijeme u vojsci NDH, none simpatizer Italije, djed Dragomir folksdojčer, njegov sin u njemačkoj vojsci, baka Dara pomaže četnike i komuniste i sve ostale koji naiđu, dundo Damir šverca u Dubrovniku – luda kuća!“ Oni su kao oni putnici sabijeni u teskobu starog dubrovačkog tramvaja, čija će se poslednja vožnja završiti na (ne)očekivan način, koji je i metafora zajedničke sudbine i grubog kraja detinjstva; surovog, ali ipak potrebnog, otrežnjenja.
Milan Milišić je ostavio čitaocima ovaj rukopis kao deo svog dragocenog književnog zaveštanja, ugradivši u njega istančano poznavanje i razumevanje svog mediteranskog sveta, istovremeno otvorenog ka moru i prostranstvu, ali često skučenog i zagušenog jakim emocijama, naslagama tradicije i provincijalnošću...
Milan Ristović
Milan Milišić je rođen 6. jula 1941. u Dubrovniku, gde je završio gimnaziju. Na Filološkom fakultetu u Beogradu diplomirao je na Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti. Objavio je sledeće knjige pesama: Volele su me dve sestre skupa ( Beograd 1970), kao i prerađeno i dopunjeno izdanje Volile su me dvije sestre skupa (Sarajevo, 1989), Koga nema (Beograd, 1972), Živjela naša udovica (Čakovec, 1977), Zgrad (Beograd, 1977), Having a good time (Beograd, 1981), Mačka na smeću (Beograd, 1984), Tumaralo, pesme za decu, (Dubrovnik, 1985), i Vrt bez dobi (grafičko-pesnička mapa sa Lukšom Pekom, Dubrovnik, 1986). Bavio se novinarstvom i prevođenjem; sa Meri Milišić preveo je Hobita J. R. R. Tolkina. Dubrovačko kazalište Marin Držić izvelo je Milišićev komad Lov na blijedolikog, 1975.
Milan Milišić je poginuo 5. oktobra 1991. kao civilna žrtva u svom stanu u Dubrovniku. Posthumno, iz ostavštine, objavljene su sledeće njegove knjige: Stains, izbor pesama, prevod na engleski (Dubrovnik, 1993), Treperenje (Zagreb, 1994, Beograd, 1997), Nastrana vrana, pesme za decu (Beograd, 1995), Stvaranje Dubrovnika, u odabiru, Marka Vešovića (Sarajevo, 1996), prevod pesama Roberta Frosta Robert Frost – Izabrane pjesme (Beograd, 1996), Putopisi (Sarajevo, 1997), te isto izdanje u Zagrebu, 1997. pod naslovom Otoci (Geopoetika, Beograd, 2021), Mrtvo zvono (Split, 1997), Fleka, e (Zagreb, 2001), Dubrovačka zrcala (Geopoetika, Beograd, 2007), Unutrašnje stvari (Beograd, 2008) i Oficirova kći (Geopoetika, Beograd, 2011).
Godine 2005. grupa prijatelja objavila je spomen knjigu posvećenu tragično preminulom pesniku, pod naslovom Hommage Milišiću.
