Biti svedok i (sa)učesnik bilo kog vremena i pisati o njemu, stanje je koje istovremeno nudi prekrasnu subjektivnost, ali traži i odgovornost za objektivnost. Možda baš zato što se ni na jedno nije mnogo obazirala, Snježana Banović je burno muzičko vreme novog talasa, dramu pozorišta unutar i van njega, kao i uopšte kulturu Zagreba i Jugoslavije osamdesetih godina prošlog veka opisala uzbudljivo i živo, iznutra, koristeći tehniku isprepletanosti emocija i činjenica. Prateći svoju mladost, u koju se i i te kako vratila, zahvatila je i sve društvene, političke promene lokalne i šire sredine (pa i tih 442 do Beograda) koje su se našle u sendviču između revolucionarnih 70-ih i tragičnih 90-ih. Rezultat je svedočenje o komotnosti 80-ih, osvajanju slobode u vremenu najlepših iluzija, kada mladost „izranja iz sna“.
Tu mladu Snježanu Branimir Džoni Štulić pita Jesi li sama večeras i kaže joj Moja si, Volim te kad pričaš, pa opisuje njene Usne vrele višnje i Život običnog tempa.
Vladislav Bajac
„Snježana Banović pokazuje da i sjećanja mogu biti akribična! Nevjerojatno je njezino pasionantno poslagivanje detalja koje bi malotko tako točno zapazio, uz pomnju da činjenice, pune boja i mirisa, ne zatrpaju uvid u ono po čemu su uopše bile moguće.
Ovo je knjiga o nastojanjima jedne generacije da se više kulturno, nego politički, rodi.“
Slobodan Šnajder
„Upravo zato rukopis nije samo album zanimljivih, poznatih i važnih likova i njihovih životnih priča, iako je i taj aspekt prisjećanja na mnoge nevjerojatne sudbine i dramatične osobne povijesti svakako zanimljiv najširem krugu čitateljica i čitatelja. Istovremeno je to i knjiga o jednom društvu koje se mijenja, korjenito, radikalno, a uskoro i nasilno.“
Darko Lukic
Snježana Banović je rediteljka, spisateljica i redovna profesorka u trajnom zvanju na Odseku produkcije Akademije dramske umetnosti Univerziteta u Zagrebu. Rođena je u Zagrebu 1963. godine. Studirala je francuski i španski jezik na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, i diplomirala pozorišnu režiju na Akademiji dramske umetnosti (1990), doktorirala teatrologiju na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Zagrebu (2011). Usavršavala se na nizu stipendija i edukacija u Hrvatskoj i inostranstvu od čega se naročito ističe Fulbrajtova stipendija na Univerzitetu Jejl. Režirala je pedesetak predstava i scensko-muzičkih događanja u Hrvatskoj i inostranstvu, autorka je više scenskih predložaka, adaptacija i prevoda za pozorište kao i mnoštva naučnih i stručnih tekstova te kolumni iz područja teatrologije i kulturne politike. Recenzent je više naučnih članaka i promotorka brojnih književnih i teatroloških izdanja. U dva navrata bila je predsednica Veća za scensku umetnost Ministarstva kulture RH, a bila je i upravnica Drame HNK u Zagrebu, festivala „Julijan Rahlin i prijatelji“ („Julian Rachlin and friends“) u Dubrovniku te predsednica Veća za Dramu Dubrovačkih letnjih igara.
Kao predavač, gostovala je na više univerziteta u inostranstvu (Državni koledž Vejn, Nebraska, USA, Univerzitet Karl Franc u Gracu, Sorbona IV, Pariz). Pre Kronike sretnih trenutaka, objavila je sledeće knjige: Država i njezino kazalište (Profil, 2012), Kazalište krize (Durieux, 2013), Službeni izlaz – ogledi o kazalištu, kulturi i politici (Fraktura, 2018.) i Kazalište za narod – HNK u Zagrebu 1945 – 1955. (Fraktura, 2020.).
