Godfri Gudvin, jedan od važnih autoriteta na polju osmanističkih studija, osvetljava najmanje istraživanu oblast duge vladavine Osmanlija – život žena. Patrijahalni, muslimanski svet Osmanskog carstva po sebi je već složen kontekst za bavljenje rodnim ulogama, a autor sebi dodatno otežava zadatak pokrivanjem vremenskog opsega od šest vekova. Ipak, krećući se od naseljavanja u Anadoliji, sve do gradskog i dvorskog života u 19. veku, on vešto pokriva najrazličitije aspekte života: od raspodele poslova među članovima porodice, preko tajnih sastanaka ljubavnika do čuvenih harema.
Služeći se raznovrsnim materijalom poput pisama, slika, putopisa, naučnoistorijskih studija, Gudvin rekonstruiše uloge pripadnica svih slojeva i najrazličitijih sudbina – i onih koje su imale sluškinje i onih koje su zarobljavane. U tom duhu, i sam stil varira od anegdotskog, obogaćenog intrigantnim svedočanstvima, do čisto faktografskog. No, kako to sa istorijom često biva, suvoparni podaci – poput onog koliko je žena potrebno da se muze određena vrsta koze – slikaju bogatiju i složeniju sliku nego što se naizgled čini: samo bi laik koren poligamije tražio u seksualnim apetitima umesto u surovim uslovima života na selu.
Gudvin je autor kapitalne knjige Istorija osmanske arhitekture i dela o „Mikelanđelu Istoka“ – najvećem islamskom graditelju Mimaru Sinanu, hrišćaninu rodom: Sinan: osmanska arhitektura i njene današnje vrednosti.
Objavio je i knjige Islamska Španija, Janičari, Palata Topkapi i druge.
Godfri Gudvin, poreklom Britanac, rođen je 1921. u Lisabonu. Školovao se na koledžu Klifton u Bristolu i na Londonskoj Kraljevskoj akademiji dramskih umetnosti RADA. Godine 1939. pristupio je vojsci, tri godine kasnije poslat je u Alžir, a kraj rata dočekao je u Rimu. U narednim godinama radio je kao predavač u Vinčesteru, Londonu, Aleksandriji i, konačno, Istanbulu, gde počinje njegovo interesovanje za osmansku kulturu. Upravo tu je upoznao veliki broj turskih umetnika, ali i svoju buduću ženu Džilijan. Po povratku u London započeo je rad na Istoriji osmanske arhitekture (A History of Ottoman Architecture) – kapitalnom delu koje mu je donelo ugled vodećeg autoriteta u oblasti osmanske arhitekture i turske kulture.
Ipak, narednih trideset godina života posvetio se akademskoj karijeri, stekavši i titulu doktora nauka. Ponovo se posvetio pisanju tek pošto je napustio posao predavača i postao direktor i bibliotekar Kraljevskog azijskog društva. Tada je nastao i najveći broj njegovih studija: Islamic Spain (1990), Sinan: Ottoman Architecture and its Values Today (1993), The Private World of Ottoman Women (1997), The Janissaries (1997), Topkapi Palace: an Illustrated Guide to its Life and Personalities (1999) i knjiga sećanja Life’s Episodes (2002).
Posle 2000. godine Gudvin se na pragu devete decenije života vratio u Istanbul, i na univerzitetu Bogaziči držao letnje kurseve osmanske arhitekture, skoro do smrti 2005. godine.
