Klaudija je sve što Frančesko nije: puna je samopouzdanja, neustrašiva, ekscentrična. Ipak, ona u povučenom i povodljivom Frančesku prepoznaje različitost od drugih, a u tome sličnost sa sobom, i njih dvoje će biti nerazdvojni od školskih dana. On će za njom otići iz napuljske provincije sve do Berlina, evropske prestonice transgresije. Zajedno odrastaju i sazrevaju, u simbiotičkoj igri bekstva i potere, u kojoj uvek na kraju pronalaze jedno drugo.
Dezijati oslikava osobenosti fluidne i neukorenjene generacije, generacije mladih koji su, u nastojanju da shvate ko su, odlazili daleko od kuće i tamo pokušavali da pronađu svoje mesto (u svetu), udaljavajući se pritom od strogo definisanih granica nacionalnog, religijskog, seksualnog identiteta. U njihovim međusobnim odnosima on pokazuje bezbroj oblika koje želja može da poprimi kada joj se da sloboda da se izrazi. Bez straha da će pokidati niti romantičnosti i poetičnosti, koje često krase njegov stil, autor se ne libi da zadire u najsirovije detalje erotike, nagona i telesnog u nestalnim odnosima u kojima naklonost ka jednom ili drugom polu postaje novo polje istraživanja u pronalaženju sebe.
Dezijati je napisao posvetu generaciji bez korena, opevao njene strahove, anksioznosti i nedosanjane snove u ovom romanu koji je zahvaljujući najprestižnijoj književnoj nagradi u Italiji postao evropski roman velikog dometa.
Mario Dezijati, italijanski pisac, novinar i pesnik, rođen u Bariju 1977, a odrastao u obližnjem gradu Martina Franka u regiji Apulija, živi u Rimu, a povremeno je u više navrata boravio u Berlinu. Pre nego što je postao književnik, bio je novinar - pisao je o političkim i sportskim temama. Nakon što je diplomirao prava, uređivao je književni magazin Nuovi argomenti, potom je u izdavačkoj kući Mondadori bio redaktor, a od 2008. do 2013. godine bio je zaposlen u redakciji kuće Fandango Libri. Debitovao je kao književnik 2003. godine romanom Neppure quando é notte (Čak ni kada je noć). Među najznačajnijim delima su: Vita precaria e amore eterno (Nesiguran život i večna ljubav, 2006), ll paese delle spose infelici (Zemlja nesrećnih nevesta, 2008), prema kojem je 2011. godine snimljen istoimeni film, potom Ternitti (2011, finalista Nagrade Strega), ll libro dell'amore proibito (Knjiga zabranjene ljubavi, 2013), Mare di zucchero (More od šećera, 2014), Candore (Čistota, 2016) i Neukorenjeni (Spatriati, 2021, Geopoetika 2023). Pored romana, piše pesme, eseje, priređuje antologije, i saradnik je poznatih listova Republika i Unita. Dela su mu prevođena na engleski, nemački, francuski, španski, holandski, korejski... Za svoja dela dobio je nekoliko nagrada, među kojima se izdvaja prestižna Nagrada Strega, koja mu je 2022. godine dodeljena za roman Neukorenjeni.
